Τι γλάστρα πρέπει να πάρω; Το μεγάλο ερώτημα για κάθε ερασιτέχνη κηπουρό, που έχει έστω κι ένα φυτό και διαπιστώνει με διάφορους τρόπους, ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει γλάστρα. Αλλά ακόμη πιο πολύπλοκο, αν μας ενδιαφέρει και η αισθητική εκτός από το πρακτικό του πράγματος.
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει το φυτό να νιώθει «άνετα» στη γλάστρα, που είναι το δωμάτιό του, ο χώρος του. Υπάρχουν γλάστρες πήλινες, κεραμικές, από συνθετικό ή απλό πλαστικό, από κοκκοφοίνικα, από τσιμέντο, από πολυεστέρα, από μέταλλο και σε όλα πλέον τα χρώματα. Και αν θέλουμε να κρύψουμε τη γλάστρα , υπάρχουν χιλιάδες είδη κασπώ και θήκες από διάφορα υλικά για όλα τα γούστα. Άρα, σε κάθε περίπτωση, το αισθητικό κομμάτι που είναι προσωπικό, θα ξεπεραστεί. Τα βασικά στοιχεία είναι το υλικό, η λειτουργικότητα και φυσικά, τι άλλο, το μέγεθος. Τα σχέδια τα χρώματα και τα στολίδια είναι στην κρίση μας.
Ανάλογα με το φυτό λοιπόν: θέλω να βάλω στο περβάζι μου ένα μικρό φυτό εποχικό ή αρωματικό; Καλύτερα ένα πήλινο γλαστράκι που αναπνέει σαν υλικό, γιατί το φυτό έχει μικρές ρίζες και πρέπει ο χώρος να αξιοποιείται υπέρ του καλού αερισμού. Αν θέλω να βάλω γεράνια στο μπαλκόνι, θα προτιμήσω πλαστικές-συνθετικές γλάστρες ή ζαρντινιέρες, 6-7 πόντους μεγαλύτερης περιμέτρου από τη γλάστρα του φυτωρίου από όπου θα μεταφυτεύσω τα φυτά, για να έχει περιθώρια ανάπτυξης.
Γενικά υπάρχει ένας κανόνας για το μέγεθος που ισχύει σε κάθε είδους μεταφύτευση: Η γλάστρα που θα βάλουμε το νέο φυτό πρέπει να είναι δυο νούμερα μεγαλύτερη το πολύ. Αν είναι περισσότερο, το φυτό θα αναπτύσσει ρίζες και δε θα ξεκινήσει σύντομα να παράγει νέα βλάστηση.
Οι πήλινες και κεραμικές γλάστρες, εκτός από το ότι είναι πιο στιλάτες και μας θυμίζουν Τοσκάνη, Κρήτη, Κυκλάδες και αγροτουριστικό κατάλυμα κάπου στην όμορφη πατρίδα μας, έχουν το πλεονέκτημα εκτός των άλλων, ότι είναι βαριές και δεν πέφτουν εύκολα με τον αέρα. Ενδείκνυνται για μεγάλα φυτά-θάμνους αλλά και δένδρα. Δεν είναι ασυνήθιστη η εικόνα να χρησιμοποιούνται για να φυτέψουμε ξινά (λεμονιές, πορτοκαλιές κλπ) σε μπαλκόνια και βεράντες, θαυμάσιες δάφνες Απόλλωνα ή και Καλλιστήμονες και Λαντάνες να κρέμονται. Αλλά και σε πήλινες πιατέλες, μπορούμε να βάλουμε βολβούς αν έχουν βάθος, εποχικά, βαμβακούλες και διμορφοθήκες. Επίσης παρέχουν καλύτερη θερμομόνωση στην ρίζα. Υπάρχουν πλέον αρκετά οικονομικές πήλινες στα φυτώρια, αλλά προσοχή γιατί κυκλοφορούν και κάποιες αδέσποτες εξευτελιστικά πάμφθηνες που όμως είναι και εξευτελιστικά άψητες.
Οι πλαστικές από την άλλη είναι πιο πρακτικές: είναι ελαφρύτερες, ανθεκτικότερες σε σπασίματα, πιο οικονομικές ειδικά σε μεγάλα μεγέθη και βρίσκουμε τεράστια ποικιλία σε σχέδια και χρώματα από τα πιο κλασικά μέχρι και πολύ μοντέρνα. Είναι κατάλληλες για όλα τα φυτά, μπορούν αν τοποθετηθούν πιο εύκολα σε βάσεις και να μετακινηθούν πιο ομαλά ακόμα και από κάποιον που δεν μπορεί να μεταφέρει βάρος και συνήθως έχουν εύχρηστα πιάτα.
Σε ότι αφορά το πιάτο φροντίζουμε να έχει διάμετρο 4-5 εκατοστά μεγαλύτερη από τη διάμετρο του πάτου της γλάστρας για να βλέπουμε πότε τρέχει νερό και να το αδειάζουμε. Ναι, πρέπει να το αδειάζουμε, και για μην μας τρώνε τα κουνούπια το καλοκαίρι, και για να μην σαπίζει το φυτό μας. Δεν ισχύει αυτό που πιστεύουν πολλοί πως το φυτό πίνει νερό από το πιατάκι.
Οι τσιμεντένιες είναι υπερβολικά βαριές και ανθεκτικές και είναι ότι πρέπει για πεζοδρόμια και ακάλυπτους χώρους στην πιλοτή ή στην είσοδο αλλά δύσχρηστες για μπαλκόνι. Οι μεταλλικές και οι πολυεστερικές μας προσφέρουν υψηλό επίπεδο design και πολυμορφίας αλλά δεν είναι πάντα οικονομικές. Συνήθως τις προτιμούμε σε επαγγελματικούς εσωτερικούς χώρους. Υπάρχουν και οι αυτοποτιζόμενες, με μηχανισμό που διαχειρίζεται το νερό για πολλές ημέρες. Ρωτήστε και θα μάθετε, αυτές είναι καλύτερες για μέσα στο σπίτι…
Γλάστρες και γλαστράκια, κασπώ και θήκες, είναι πρακτικά οι κατοικίες των φυτών μας και ένα κομμάτι της τελικής ομορφιάς που θα βλέπουμε. Χρειάζονται την προσοχή μας.
