Το Αλεξανδρινό ή Ποϊνσέτια έχει καθιερωθεί ανάμεσα απ’ όλα τα φυτά ως το πλέον συνδεδεμένο με τα Χριστούγεννα και όχι άδικα . Κάθε χρόνο πάνω από 300.000.000 φυτά διακινούνται παγκοσμίως την περίοδο των εορτών .
Το επιστημονικό όνομα του Aλεξανδρινού είναι Eyphorbia pulcherrima και κατάγεται από την Λατινική Αμερική . Το όνομα Ποϊνσέτια αποδόθηκε τιμής ένεκεν στον Joel Roberts Poinsett , τον πρώτο πρέσβη των Η.Π.Α. στο Μεξικό ο οποίος και έφερε το φυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι περισσότεροι το χρησιμοποιούμε για να στολίσουμε τα σπίτια μας την περίοδο των εορτών και μετά δεν καταφέρνουμε να το διατηρήσουμε και το πετάμε . Με λίγη φροντίδα μπορούμε να ανακαλύψουμε πως είναι ένα πολυετές φυτό το οποίο ξανανθίζει και έχει και πολύ καλή ανάπτυξη.
Την περίοδο των εορτών όλα τα φυτώρια διαθέτουν Αλεξανδρινά σε πολλά μεγέθη και πλέον και σε πάρα πολλά χρώματα εκτός από το κόκκινο. Ξεκινάμε λοιπόν και επιλέγουμε ένα φυτό εύρωστο από το φυτώριο που εμπιστευόμαστε και προσέχουμε τα εξής: να έχει καλά και ισομερώς ανεπτυγμένα τουλάχιστον 3-4 στελέχη τα οποία να είναι όλα ανθισμένα , να διατηρείτε σε εσωτερικό χώρο με θερμοκρασία που δεν είναι κάτω από 15 βαθμούς , να έχει φύλλωμα μέχρι χαμηλά , να μην έχει κηλίδες ή μαύρη εξάχνωση στο φύλλωμα και όσο το δυνατό λιγότερα ή καθόλου σχισίματα από τη μεταφορά .
Προσέχουμε κατά τη μεταφορά προς το σπίτι να μη σπάσει γιατί έχει εύθραυστους βλαστούς και να μην εκτεθεί καθόλου στο κρύο της εποχής γιατί μπορεί να ‘’πανιάσει’’ ακόμα και σε μια ώρα . Το τοποθετούμε μέσα σε σημείο φωτεινό με σταθερή θερμοκρασία αλλά μακριά από θερμαντικά σώματα ή ρεύματα αέρα από κλιματισμό . Ποτίζουμε ελαφρά όταν στεγνώνει η επιφάνεια του χώματος και δεν αφήνουμε νερό στο πιατάκι . Δεν βρέχουμε τα φύλλα του για κανένα λόγο .
Μόλις τελειώσουν οι γιορτές σιγά σιγά τα κόκκινα φύλλα στις κορυφές (που δεν είναι λουλούδια αλλά μια ειδική κατηγορία φύλλων που ονομάζονται βράκτια) θα αρχίσουν να πέφτουν . Κλαδεύουμε ελαφρά τις κορυφές και αραιώνουμε τα ποτίσματα. Διατηρούμε τη θέση του και φροντίζουμε να το περιστρέφουμε κατά 180 μοίρες κάθε δέκα μέρες ώστε να μην πλαγιάσει προς τη μεριά του παράθυρου που έρχεται το φως.
Την άνοιξη ανάλογα με την περιοχή μπορούμε να το βγάλουμε και έξω σε σημείο χωρίς ρεύματα. Σε Νότιες περιοχές με ήπιο χειμώνα μπορεί να εγκλιματιστεί και να παραμείνει έξω για όλο το χρόνο , ακόμα και να φυτευτεί στη γη.
Είναι η περίοδος που μπορούμε να το μεταφυτέψουμε. Επιλέγουμε γλάστρα λίγο μεγαλύτερη και φυτόχωμα ελαφριάς δομής και καλής στράγγισης με βάση την τύρφη.
Καθόσον αναπτύσσεται η βλάστηση μπορούμε να κάνουμε ακόμα 1-2 κορυφολογήματα εάν θέλουμε να πυκνώσουμε το φυτό μας στη βάση του. Ποτίζουμε τακτικότερα και λιπαίνουμε με πλήρες υδροδιαλυτό λίπασμα κάθε 10-15 μέρες την άνοιξη έως και τον Ιούνιο και συνεχίζουμε τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο.
Μετά τα τέλη Σεπτεμβρίου δεν κλαδεύουμε άλλο γιατί περιμένουμε τις κορυφές να κοκκινίσουν. Δυστυχώς στη χώρα μας το Αλεξανδρινό επειδή είναι φυτό μικρής φωτοπεριόδου θα κοκκινίσει με φυσικό τρόπο περίπου το Μάρτιο. Για να το αναγκάσουμε να κοκκινίσει μέσα στις γιορτές θα πρέπει να το σκιάζουμε σχεδόν καθολικά όλο το Φθινόπωρο για κάποιες ώρες όπως κάνουν οι παραγωγοί στα θερμοκήπια αλλά αυτό δεν είναι εύκολο στο σπίτι .
Το Αλεξανδρινό κόκκινο , ροζ ,λευκό , κίτρινο ,μωβ , με πιτσίλες ή χωρίς , θα εξακολουθεί να είναι το αναμφισβήτητο αστέρι των Χριστουγέννων.
